@nine coaching

Als tiener had ik een bijbaantje in de slagerij van een dorpje. Midden in de winkel stond een bankje, waarop klanten konden zitten. Wachtend op hun beurt. Vaak bleven ze zitten om een praatje te maken met de slager of de volgende klant(en). Over het weer, gebeurtenissen in het dorp en zieke of overleden dorpsgenoten. Eenmaal op straat gingen de gesprekken verder en moesten de boodschappen en het hondje-aan-de-lijn maar even wachten. Ik vond het een raar tafereel ...

De bankjes moesten eruit want elke m2 werd en wordt maximaal benut. Logische looproutes voor een optimale en snelle verkoop. Klanten met haast. Kassa's en weegschalen smolten samen. Contant geld verdween en daarmee ook de (hoofd)rekenkwaliteit van de medewerkers. Het beetje aandacht vloog de winkel uit. In een enkele winkel tref je een bankje of tafel. Hoe vaak zie jij daar mensen zitten? Mensen die even hun aandacht, tijd en verhaal kunnen delen? Soms zie ik ze zitten, meestal alleen ... en eerlijk is eerlijk, ook ik maak geen praatje. Het liefst ga ik snel en anoniem op pad. Bestel online of gebruik de handscanner en met mij velen ...

Ook dit jaar begeleid ik cliënten (coachees) en telkens raakt me de eenzaamheid die ze treft. En die eenzaamheid nestelt zich bij velen. Jongeren, jongvolwassenen, volwassenen en ouderen. Niemand blijft buiten schot. Ongeschoold, laag- en hoogopgeleid | werkend, werkzoekend, studerend, ziek of thuiszittend | alleenstaand, samenwonend en gescheiden. Eenzaamheid wurmt zich door alle lagen van de samenleving.

Afgelopen zomer was ik met mijn vader na de slechtste-nieuws-boodschap uit het ziekenhuis, onderweg naar huis. Verdriet vulde de auto maar zijn woorden 'de zon schijnt elke dag voor iedereen' met de toevoeging dat je soms ontzettend hard je best moet doen, blijven hangen. Die dag zeker.
En nu, vier maanden na zijn overlijden zie ik de zon en voel ik dwars door de kou de warmte. Hoewel er nieuwe zorgen zijn, verdwijnen ze even naar de ochtergrond en besef ik dat het tijd wordt om uit 'mijn holletje in de grond' te kruipen. In beweging te komen met de liefsten om me heen.

Eenzaamheid is mij vreemd maar ik besef heel goed dat er zoveel mensen zijn, die hun stinkende best doen uit het eenzame en diepe dal te komen. Zo nam een cliënt (coachee) vogeltjes in huis; plaatste een ander een bankje in de voortuin, sloot iemand een lidmaatschap bij de sportschool; wordt wonen in een woonvorm overwogen en wil een cliënt zijn woning met anderen delen. Ook wordt een poging gedaan oude contacten nieuw leven in te blazen. Allemaal treden ze uit hun comfort zone omdat ze niet anders kunnen. Ik begeleid ze hierbij zo goed als mogelijk.

De week van de eenzaamheid (28 september - 4 oktober 2023) duurt nog lang, net zoals deze winterse dagen ook. Stilzitten en afwachten, brengt niemand verder. Stap uit je comfort zone en kijk een voorbijganger aan. Zeg eens vriendelijk gedag. Maak een praatje op straat of in de rij bij de supermarkt. Deel een overgebleven maaltijd uit. Doe een kaartje in de bus. Lach terug naar die wildvreemde. Geef een beetje tijd en aandacht. Je hebt niets te verliezen maar kunt de zon bij de ander laten schijnen. En als het nodig is, ik ben Esther en begeleid je graag! 

liefs, Esther (06 139 983 67)

Samen met mijn oudste dochter op pad naar een voor mij onbekende wereld. Zij één, ik één. Allebei een eigen keuze en een eigen verhaal. Zij vanwege de herinnering, ik kies voor iets dat al jaren rondzwerft in mijn hoofd. Ik kies voor mezelf, niet om reacties uit te lokken of te provoceren. Langzaam schud ik het (mezelf opgelegde) verwachtingspatroon van me af. 
Met mijn 50 jaar ben ik zeker niet de oudste, die met een tattoo het pand verlaat.

Een ervaring rijker en voldoende tijd gehad indrukken op te doen, verhalen te horen en afbeeldingen te bekijken. Fascinerend.

Verhalen mensen zijn boeiend. Verhalen van jou in privé, als scholier, student, werknemer, zelfstandige en als werkgever. Wie ben je, wat doe je en waarom? Waar kom je vandaan en waar wil je naartoe? Ben jij wie je wilt zijn?

Met een man van rond de 60 voer ik al enige tijd mooie gesprekken. Ruwe bolster, blanke pit. Geboren en getogen in een Rotterdamse volksbuurt. Weining tijd en aandacht vanuit thuis. Niemand die zich om hem bekommerde. (Nog) steeds op zoek naar waardering en erkenning. Later in zijn privé en werkende leven diverse afslagen gemist of op doodlopende weggetjes beland. Soms daar te zijn waar het verboden was.

Keuzes uitgesteld tot later maar later is nu. Hij komt bij me omdat hij vastloopt. Geïrriteerd, moe maar vastbesloten de komende jaren goed aan te pakken. Af te rekenen met het verleden en voor zichzelf te kiezen. De uitdaging is groot, de weg  lang. Hij gaat ervoor met stapjes voor- en achteruit. Binnenkort laat ik hem los en als hij valt, kan hij zelf opstaan. Soms met hulp. Ik ga ervan uit dat hij durft te delen en te vragen.
Zijn werkgever faciliteerde dit traject en begeleidt hem verder. Hij weet dat hij er niet alleen voor staat maar ook dat hij zelf de sleutel heeft. 

Neem jij beslissingen vanuit je hoofd, je hart of allebei? Durf je niet en laat je je leiden door anderen? Kreeg jij als kind de tijd, aandacht en bevestiging dat jouw unieke versie goed was? Kon je uitvliegen en terugkeren op het nest om uit te rusten, te huilen of bij te tanken? Verliep het anders en voelde je je niet welkom, begrepen of gesteund? Werd je de mond gesnoerd? Al die ervaringen hebben je gevormd.

Zo kun je gewend zijn je altijd aan te passen, te volgen en anderen naar de zin te maken. Om niet boven het maaiveld uit te steken, zet je bepaalde stappen niet. Je gaat mee met de stroom terwijl je diep in je hart andere keuzes zou willen maken. Uit angst om afgevallen te worden en er niet meer bij te horen.

Dit kan een reden zijn waarom je op latere leeftijd vastloopt. Tot voor kort lukte het alle ballen in de lucht te houden, nu stuiteren ze op de grond. Boos op jezelf of op de wereld, verdrietig, gefrustreerd, moe, geïrriteerd, lusteloos en niet in staat jezelf te herpakken. Wat is het dan fijn als je een werkgever hebt, die er voor je wilt zijn. In je gelooft, in goede en in slechte tijden. Ongeacht je opleiding, niveau en achtergrond. Goed werkgeverschap. 

Ben jij op zoek naar begeleiding voor jezelf of een ander? Ik heb een plekje vrij! Informeer vrijblijvend. 

liefs, Esther (06 139 983 67)

Hier schijnt de zon en verwarmen de stralen mijn rug. Al ruim 1,5 uur zit ik op een terras met een pen, schrijfblok, boek en een Italiaans ontbijt in Lecce. Het begin van een paar dagen alleen, ruim 2000 km van huis. 

Ren-je-je-rot, voel je je rot, ben je de rot(s) in de branding, de oude rot-in-het-vak en kom je daardoor onvoldoende aan jezelf toe? Moe maar niet in staat je rust te pakken? Weet je nog wat je leuk vindt? Weet, zeg en doe jij waar je behoefte aan hebt? Of ben je bang voor de mening van de ander? Wanneer kies jij voor jezelf en pak je door? Tijdens de coachgesprekken tref ik cliënten met een gebrek aan energie. Op het werk, thuis of allebei. 

Meestal heb ik aan energie geen gebrek alhoewel ... en dan kom ik mezelf tegen. Mede om die reden ging ik vorig jaar voor het eerst alleen op pad naar Valencia. De reacties liepen uiteen van 'zou je dat wel doen?', 'stoer' en 'agossie'. En ik? Ik vond het spannend maar kwam enthousiast, uitgerust en opgeladen thuis, nadenkend over de volgende trip.

Dit jaar verliep anders. Onverwacht zorgden mijn broer en ik een twee maanden fulltime voor mijn vader en namen we afscheid, terwijl mijn moeder ondertussen via de IC op een verpleegafdeling elders verbleef. Onze oudste vertrok voor zijn studie naar Singapore. Een zomer(vakantie) met zon in overvloed maar van opladen was geen sprake. De batterij raakte langzaam leeg.

Mijn verstand (of was het mijn innerlijke criticus) heeft me geprobeerd af te zien van deze trip. Begrijpelijk want ik ben bovengemiddeld slecht in het vinden van de weg; sta graag schuin achter iemand in nieuwe situaties; laat keuzes aan anderen over en zo kan ik er nog wel een aantal opnoemen. 
Daarbij zou het verdriet om het verlies van mijn vader mee op reis gaan. Zo eentje die onverwacht binnenvalt. Soms blijft hangen of juist snel weer vertrekt.  
Mijn gevoel liet me weten behoefte te hebben aan rust, zonder-sokken-weer, cultuur, een goed boek en aan niks. 

Mijn gevoel en de schop-onder-mijn-kont van het thuisfront zorgden ervoor dat ik boekte.

Een energielek hoef je niet te dichten met een reisje. Het gaat erom dat je goed voor jezelf zorgt. En dat zit 'm in de kleine dingen. Houd je pauze? Is er tijd voor een kletspraatje? Ga je voldoende naar buiten? Besteed je je vrije tijd met wie of wat dan ook? Doe je voldoende leuke dingen? Hobby, spelletje, sport? En kun je dan ontspannen? Alleen, samen of in een groep? 

Dit geldt voor iedereen en het maakt daarbij niet uit wie je bent, welke achtergrond of leeftijd je hebt of welk werk je doet ....

Zo vertelde een uitgebluste cliënt me tijdens de intake dat hij, behalve slecht in zijn vel zat, ook overwoog afscheid te nemen van zijn grootste passie, zijn schapen. Hij beleefde geen plezier meer aan zijn beestjes en de lammertijd leverde enorme stress op. Deze passie zorgde ondertussen voor behoud van ritme en regelmaat, al ervoer hij dat als een belasting.
Hij kreeg geen energie meer van het buiten bezig zijn en dacht dit op te lossen door de boel te verkopen. Tijdens onze gesprekken kwam zijn energielek boven. Hij nam afscheid.  Niet van zijn schapen maar van zijn werk en geniet nu van een nieuwe baan én zijn beestjes. 

Jouw verhaal geeft mij energie. Loop je vast, heb je structureel gebrek aan energie en zie je geen oplossing meer?
Neem vrijblijvend contact met me op. 

liefs, Esther (06 139 983 67)

Dit voorjaar maak ik kennis met een nieuwe cliënt. Een hardwerkende dertiger met een jong gezin. Een beer van een knul met een goeie kop en een vriendelijke stem. Als hij praat valt, het op dat zijn verhaal niet overeenkomt met wat hij uitstraalt.

Zijn leven kent van jongs-af-aan álles. Pieken, dalen, hoop, teleurstelling, kuilen, gaten en bergen. Niet van goud. Van binnen schijnt nog een waterig zonnetje en de wil om te leven is groot maar op deze manier kan hij niet verder. Opgebrand. Leeg. Moegestreden. Kapot.

Zijn werkgever brengt hem bij mij. Die betrokkenheid gaat verder dan het betalen van mijn rekeningen. Zijn leidinggevende praat met hem. Denkt mee en ontziet hem waar mogelijk. Bijzonder want hij is werkzaam in een typische 'mannenwereld' waar niet lullen-maar-poetsen het motto is. Samen probereren we hem binnen boord te houden.

Het verhaal is complex en dus wordt de reguliere zorg ingeschakeld. Ondanks zijn levenservaring is hij daar een onbekende en dat maakt voor hem de stap groot. Dus gaan we samen. Dat is voor mij geen vraag maar een vanzelfsprekendheid.Hij doet zijn verhaal en een wekelijks traject wordt opgestart. In geval van nood mag ik met deze hupverlener overleggen. Waardevolle samenwerking.

De specialistische hulp wordt aangevraagd met een enorme wachttijd als gegeven. Fijn als hij na de telefonische intake het verlossende bericht krijgt dat hij is geslaagd voor het toelatingsexamen. Zo voelt dat. Zelfs als het wachten te lang duurt. 
Het lijntje dun, de boog gespannen en samen overbruggen we de tussenliggende periode. Zijn werkgever geeft hem het vertrouwen, luistert en faciliteert onze gesprekken. Ook nu het langer duurt. Alles om deze sympahtieke cliënt staande te houden. Hij die zo lang zijn best heeft gedaan zijn leven op orde te krijgen. Anderen niet tot last wil zijn en zelfredzaam was tot het echt niet anders ging.

Alle hulp pakt hij met beide handen aan. De liefde voor het leven is groot. De donkere wolk is er elke dag maar eens zal de zon weer schijnen. Dwars door wind en regen. Fier en rechtop. 

Hij kon niet anders dan zijn verhalen delen. Ik kan niet anders dan er voor hem zijn. De reguliere zorgverlener doet hetzelfde en dat geldt ook voor zijn werkgever. Samen. Luisteren. Werken aan herstel. Dat getuigt van goed werkgeverschap. Een werkgever die zijn medeverantwoordelijkheid niet uit de weg gaat; niet afhaakt nu het ingewikkeld is maar zijn medewerker ook waardeert in moeilijke tijden. Ik vind het een groot compliment waard.

Laten we zuinig zijn op elkaar!

Ben jij die werkgever die zich zorgen maakt om een medewerker | die problemen signaleert maar niet weet hoe dit aan te pakken | die preventief aan de slag wil ... neem vrijblijvend contact met mij op, dan bekijken we samen de mogelijkheden. 

We zijn allemaal van waarde. 

groet, Esther (06 139 983 67)

Sinds een poosje speelt de opvlieger elke ochtend voor wekker en sta ik 'aan'. Bijzonder want van een wekker word ik nauwelijks wakker en wakker worden vóór de wekker, da's nog nooit gelukt.

Rustig blijven liggen, been-buiten-boord en dekbed een stuk lager ... hij waait weer over. Boos, gefrustreerd, verdrietig, teneergeslagen? Het helpt niks. Soms lach ik erom en vraag me af of het hierbij blijft. Laat me dan maar snel wennen aan deze hittegolven. Regelmatig? Liever niet maar als het niet anders kan, graag buiten werktijden om

Wat is dit eigenlijk voor onzin. Buiten werktijd? Presteer ik met een gittegolf minder? Daarmee is de link gelegd naar de afgeschreven 50-plusser. Afgelopen weken stonden artikelen hierover in onder meer het AD en het NRC. Het CBS meldt dat het aantal werkzoekenden, langer dan 12 maanden werkloos en ouder dan 45 jaar is gestegen de afgelopen twee jaar van 40.000 naar 48.000. Hoe dan, kijkende naar de huidige arbeidsmarkt.

Ik heb de 50 eind vorig jaar aangetikt en ben dus 'afgeschreven'? LinkedIn meldt dagelijks mooie vacatures. Hetzelfde doen diverse sites als de nationale vacaturebank en de plaatselijke krantjes. Ik ben -als zelfstandige- niet op zoek maar altijd geïnteresseerd in de markt. Als het nodig was, zou ik zonder aarzeling solliciteren. Naïef? Misschien. Overmoedig? Nee. Vertrouwen? Ja, maar met de nodige onzekerheid. En die onzekerheid wordt gevoed. 

Als coach ga ik regelmatig met cliënten op zoek naar hun kracht, kwaliteiten, drijfveren en passie. Wat zorgt voor die twinkeling in de ogen? Dan kan van alles zijn. Ben jij nog blij met je huidige baan? Wil je switchen maar durf je niet? Moet je noodgedwongen op zoek? Wil je van je passie, je beroep maken? Je kunt je hierbij van alles voorstellen. Soms lijkt het alsof je als 50-plusser niet meer mag dromen en dat is onzin. 

Zo'n traject gaat nooit vanzelf. Het is durven, doen, teleurstellingen overwinnen en blijven geloven. Accepteren dat veel maar niet alles meer mogelijk is. Geven en nemen. Zowel voor de werknemer als de werkgever.

Haal die 50-plusser naar binnen. Koester de ervaring want hoe fijn is het als een jonge hond kan worden begeleid door een ervaren kracht. En omgekeerd. Zo gaat het ook met onze honden. Die kleine leert elke dag van onze oude, stabiele en trouwe makker. Hij rent hem voorbij, is feller, energieker en provoceert. Maar er is wederzijds respect. 

Accepteer als werkgever die opvlieger-onder-werktijd en bijkomende emotionele momenten. Maak het bespreekbaar. Net zoals je aan een jonge collega vraagt of hij het weekend heeft doorgehaald. Als werkgever heb je ook begrip voor die collega die pas een kindje heeft gekregen en wiens nachtrust verre van optimaal is.

Bundel de krachten, zorg voor variatie in je personeelsbestand en zet je deur open. Wedden dat er dan meer ogen zullen twinkelen? 

Bladerend door mijn agenda van 2020 kom ik van alles tegen. Doorgestreept. De tijd-van-toen bepaalde tot niet zo lang geleden de vulling van onze agenda's of beter gezegd, het gebrek aan vulling. Mijn voornemen in 2020 was doorgestreept.

Met de tijd voor ons draai je de tijd-van-toen niet terug.

Elk jaar wil ik een aantal activiteiten organiseren in of vanuit mijn locatie. Activiteiten die geen geld opleveren maar ook geen geld kosten. Activiteiten georganiseerd door mezelf en anderen. Activiteiten die bijdragen aan een interessante | leerzaame | prettige | gezellige | uitdagende tijd voor én met elkaar. 

Zo stond de coronaproof-little-cozy-winterfair vorig jaar op de agenda en was er een sportief evenement het jaar ervoor. Inmiddels vinden in mijn ruimte intervisie bijeenkomsten en netwerkevenementen voor vrouwelijke ondernemers plaats.

Op woensdag 22 juni 2022 wordt de inspiratie-ochtend daaraan toegevoegd.
Welkom zijn werkenden, zzp'ers, starters en iedereen die het thuiswerken beu is. 
Vanaf 8 tot 1 uur heb je voor EUR 15,00 een werkplek op een unieke locatie in het achterhuis van onze verbouwde boerderij midden in het dorpje Gellicum. 
Je zoekt een plekje, logt in en gaat aan de slag. Er is voldoende rust en ruimte zowel binnen als buiten. 
Een flexwerkplek vanuit een nieuwe locatie die vertrouwd aanvoelt. Een thuis voor die ochtend. Een kleinschalige plek waar je in stilte kunt werken maar je ook de mogelijkheid hebt te klanken. Vanzelfsprekend met wifi, koffie, thee en lekkers.
Daar is zeker tijd voor.

Tijd voor elkaar of tijd voor jezelf. Tijd om te doen of tijd om te denken. Tijd om te geven of tijd om te nemen. Tijd om te zaaien of tijd om te oogsten. De hoeveelheid tijd is onbeperkt. De tijd die jij hebt, is begrensd. Voor de meesten een onbekende factor maar voor een aantal bepaald. 

Tijd is mijn vijand want ik ervaar altijd een tekort. Mijn agenda's van vroeger laten een vergelijkbaar beeld zien. Moe? Vroeger nooit terwijl ik nu soms al moe word van enkel de gedachte ... maar ook blij met de gevulde dagen.

Ik heb trouwens een papieren agenda. Dit jaar de familie agenda van Fiep Westendorp, helemaal voor mij alleen. Niet omdat ik die agenda per se voor mezelf wil houden, wel omdat ik gestopt ben met het agendabeheer van ons gezin. En wat word ik blij van nog te vullen pagina's, leuke tekeningen en bijbehorende herinneringen aan vroeger. 
Steeds vaker besef ik dat mijn agenda er over een aantal jaar hetzelfde uit zal zien als die van mijn ouders en andere ouderen nu.Een agenda waarin tijd wordt opgeslokt door medische afspraken. Fijn dat het kan en dat er mogelijkheden zijn tijd te kopen maar confronterend tegelijk. Tijd voor doktersbezoeken, controles, onderzoeken, operaties en herstel(tijd). Een beperkte tijd vol met vraagtekens. 

En daarom is het hoog tijd het voornemen van toen te realiseren.

Maak jij er tijd voor in je agenda? Je bent van harte welkom op 22 juni 2022. 
Interesse, aanmelden, vragen? Ik hoor het graag. 

Lieve groet,
Esther

esther@nineroomforcoaching.nl | 06 13 99 83 67 | www.nineroomforcoaching.nl 

Mensen die hun winterdip nét achter zich hadden gelaten, moesten gisteren overleven. Komende week belooft niet veel anders. Dit weer is niet-normaal gezien de tijd van het jaar. Alhoewel ... doet april niet 'wat 'ie wil'? En wat is eigenlijk normaal? Hoe normaal ben jij?

In de wereld is zoveel niet-normaal. Lees de krant, kijk om je heen en het lijstje wordt steeds langer. 

Buiten zie ik perenbloesem en sneeuw. Wandelend langs de slootkant vind ik nestjes met eenden- en ganzeneieren. Terwijl ik verder loop, doet een kievit hard haar best om mijn honden af te leiden van haar nestje. Ik zie een jong haasje liggend in het verse gras met een laagje sneeuw en ... het stemmetje dat mompelt, het is toch niet-normaal!

Niet-normaal. Soms prachtig maar ook onhandig, verdrietig, teleurstellend, angstaanjagend en eenzaam. 

De gans zwemt terug naar haar nest. Ze houdt de eieren warm, vrij van sneeuw en ik vraag me af of ze geen last heeft van een koude kont. Geen gans, die zichzelf deze vraag stelt. Deze watervogel handelt naar gelang de omstandigheden en broedt.

Wandelend denk ik terug aan de ACT-opleiding (ACT-guide, Gijs Jansen) die ik eerder dit jaar heb gevolgd. Boeiende materie en dito cursusleiders. Een gevarieerde groep deelnemers in leeftijd, achtergrond, opleiding en allemaal een rugzak gevuld met (niet-)normale ervaringen.
Ervaringen en eigenaardigheden waardoor je bent wie je bent. Die je laten lachen & huilen, die je angst geven en kracht, die je frustreren, je creativiteit aanwakkeren en die je kunnen hinderen om te zijn wie je bent. 
En missschien zijn die rugzakken ook gevuld met testuitslagen van onderzoeken, stoornissen, gekke trekjes en zoveel meer. Zullen we proberen die niet-normale dingen te accepteren? Van onszelf? De ander? 

Ik ben ervan overtuigd dat de afstand naar het niet-normale kan worden overbrugd, als je die stap zet. Elkaar een hand, schouder of arm geeft ook als diegene er niet-normaal uitziet, gek lacht, raar praat, je niet aankijkt of moeilijk loopt. Laten we stoppen met vergelijken en accepteren wat er is. 

Weegt bij jou die gevulde rugzak te zwaar | sluit je je op of af | ben je eenzaam | lukt het niet jezelf te zijn | is er niemand met wie je dit kunt delen | vliegen de muren op je af of word je gek van je gedachten | lijkt iedereen normaal behalve jij? Duurt dit al veel te lang?

Vraag hulp of begeleiding! Maak het bespreekbaar en weet dat we allemaal onze gekkigheden en ervaringen hebben.
Ik ben Esther, coach en ga graag met je op pad. Benieuwd naar wie je bent en waar je last van hebt.
Bel, app (06 13998367) of mail me. Vrijblijvend en welkom!

Opgegroeid en woonachtig in de klei van het rivierenlandschap in de Betuwe is mijn rugzak gevuld met ervaringen & eigenaardigheden. Leg je ze naast het meetlint dan worden ze vast als niet-normaal beschouwd. Inmiddels vind ik dat prima. Nou ja, meestal. 

Mijn eigenaardigheden geven me energie, creativiteit en doorzettingsvermogen.
Soms werken ze flink tegen en heb ik er last van. De ander trouwens ook. Mijn thuisfront wijst me erop en haalt me eruit als ik dreig te verzanden. Luisteren naar mezelf en mijn omgeving blijft een grote uitdaging. Mezelf minder serieus nemen ook. Maar het helpt en het is net als met het weer, de zon gaat dan weer schijnen.

Liefs, Esther

Houd je uit angst vast aan het verleden? Sla je op tilt bij een verandering? Blijf je oneindig wikken & wegen? Zie je mogelijkheden maar durf je niet? Kun je geen afscheid nemen, ook niet van spullen? Is er die eeuwige twijfel? Blijf je uitstellen? Heb je last van druk van buitenaf? Of het nou om werk, studie of privé leven gaat. 

Je herinnert je vast iemand, die je vertelt dat vroeger álles beter was ... of ben jij zo iemand die de euro terugrekent naar de gulden? Een telefoonnummer draait op een mobiel?
Keuzes vroeger leken eenvoudig. Op de middelbare school had je twee vakkenpakketten. Je veranderde weinig van baan. Winkelen ging je twee keer per jaar. Het aanbod was overzichtelijk en vaak op kleur. Je vrijetijdsbesteding was beperkt. Je haalde een frietje, Chinees of pizza. En het eten? Dat was vroeger beter.

Alles verandert en het tempo ligt soms hoog. Keuzes zijn oneindig. Geslacht is bespreekbaar. Relaties in talrijke vormen. De wereld op reisafstand. Schoonheid te koop. Sporten in alle varianten. Vrije tijd? Naar keuze in te vullen. Studierichtingen in overvloed. Een andere baan, het nieuwe normaal. 

Keuzes vandaag kunnen morgen weer anders zijn. Hoe ga jij hiermee om?

Velen passen zich snel en gemakkelijk aan. Een verandering van bijvoorbeeld werk, studie of relatie brengt ze niet of slechts even uit evenwicht.
Voor twijfelaars en zij die graag vasthouden aan het oude vertrouwde is dit een ander verhaal. 

'Lang geleden wilde ik wel maar durfde niet ...' als eeuwige twijfelkont, gevoelig voor reacties uit mijn omgeving, met angst voor het onbekende en vasthoudend aan het vertrouwde ... maar met steun van het thuisfront, de kritische noot van vrienden, af en toe met hulp van een deskundige, moed, vertrouwen, (meestal) gezonde spanning en inzet zette ik de stap. En het eeuwige twijfelstemmetje stapte vrolijk met mij mee. 

De weg ernaartoe was er eentje met (zelf aangelegde) hobbels en kuilen. Dat het geen gladde baan is, is fijn want ik houd niet van 'saai'. Er is geluk, plezier en voldoening. Natuurlijk soms ook teleurstelling. Spijt? Nooit! Twijfel ... hoort bij mij.

Sinds die dag begeleid ik mensen in de stappen die ze (on)bewust willen zetten. Bij keuzes die ze maken. Ze leren omgaan met de twijfel. Zetten zij zichzelf in hun kracht. Vinden een weg in het verleden. Kijken uit naar de toekomst. Dat kan op vele fronten, zoals je gezondheid - werk - relatie en studie.

Als jij ervoor open staat, jezelf een kans wilt geven en bereid bent met jezelf aan de slag te gaan ... dan begeleid ik je ontzettend graag. Welkom!

En ja sommige dingen blijven. Dus ik eet nog steeds een Raider in plaats van een Twix, draai een nummer op mijn mobiel en reken huizenprijzen terug naar guldens. Verandering is niet mijn sterkste punt, twijfel evenmin maar over die vier rechts onder in de foto heb ik nooit getwijfeld .... ook al brengt dat viertal steeds verandering.

Liefs,
Esther

Als het lontje korter wordt, ik regelmatig onredelijk ontplof, de herfst zich aandient en de korte winterdagen op de loer liggen, alle zin om te zorgen, ontbreekt ... is het tijd de stap te zetten.

De wijze woorden van mijn therapeut tijdens en na mijn burn-out een jaar of zes geleden staan me weer helder voor de geest. 'Esther, jij hebt ruimte nodig voor jezelf én je moet daarbij ook kiezen voor jezelf'.

Wat heeft dat lang geduurd ... helemaal alleen voor mezelf kiezen. Op pad in mijn uppie. Niet wachten tot het nieuwe jaar met goede voornemens maar direct handelen en zo vertrok ik naar Valencia in de herfstvakantie.

Al een paar jaar lonkt die uitdaging. Alleen op pad. Voor iemand die niet goed kan kiezen, rekening houdt met álles en een goed gevulde agenda heeft, is dat een uitdaging. Het thuisfront staat achter me. En toch heb ik voldoende redenen om me achter te verschuilen en het niet te doen.

Valancia. Alleen. Met boek, kaart, telefoon, laptop, zomerkleding, zonnebril en zonder enige verplichting. Ik heb geboekt en ga met lieve, welgemeende berichtjes; tips & tricks en reisboekjes op pad.

Rust daalt neer en ik voel me prima. Pak vanaf het vliegveld in de schemer de metro. in plaats van een taxi en ben nu al trots. Het kleine B&B l'Esplai Valencia vind ik -bijna- in één keer goed. En niemand heeft commentaar.

Het plekje is inspirerend. Het is laat en ik ga op pad. Voor het eerst dineer ik in mijn uppie. Het boek in mijn tas blijft op dezelfde plek want met de minimale verlichting en de kwaliteit van mijn ogen valt geen letter te ontcijferen.

Geen plan. Geen agenda Geen druk. Geen keuzestress. (Bijna) geen twijfels. Niks hoeven. Komende dagen kom ik erachter of én hoe lang ik dit volhoud.

De volgende ochtend schijnt de zon. Buiten en van binnen. De vriendelijke, behulpzame en gastvrije gastvrouw zorgt ervoor dat ik (alweer) buiten mijn comfortzone treed. Ze serveert een sapje van wortel, appel en gember. Niet mijn keuze wel een goede. 

Vandaag en alle dagen erna probeer ik tevergeefs vriendjes te worden met google maps. Gelukkig schijnt de zon; is er niemand die zich irriteert aan de extra meters, rondjes en blokken die ik loop en fiets. Telkens opnieuw. 

Na 6 dagen zon, cultuur, natuur, stad en zee is het fijn naar huis te gaan. Ik heb niks en niemand gemist maar weet dat de rijkdom thuis hier mede aan bijdraagt. Zij gunnen mij deze reis. 

De boeken zijn gelezen; blogs geschreven en ik ben uitgerust. Genoten van de stilte maar ook blij met de reuring die voor de deur staat.

Ik zorg met liefde voor mijn gezin, mijn cliënten, gasten bij @nine room maar moet echt beter voor mezelf zorgen. Valencia was een goed. begin. De warmte en energie neem ik mee en er is genoeg om te delen. Het is oké als ik wat voor mezelf bewaar ... tot de blaadjes weer gaan groeien.

Mocht jij je hierin herkennen? Behoefte hebben aan een coachend gesprek? Met ruimte, tijd en aandacht voor jou? Neem vrijblijvend contact op, Voorkomen is echt beter dan genezen en daarvoor hoef je niet naar Valencia. 

Als coach heb ik dit jaar bijzondere gesprekken met mooie mensen en uiteenlopende vragen. Vaak denken zij dat ik volledig in balans de boel strak geregeld en op orde heb. En daarom dit …

VIJFTIG per vandaag,
Ontbijt-op-bed en toegezongen door man en kids. Druk aan het voeteneind. Een waardevol moment.
Gezond op een botontsteking-in-mijn-kaak na want tsja met 49 moest ik toch echt aan een implantaat. Mijn lichaam vindt mij daarvoor blijkbaar te jong en is vol in de weerstand. Snap ik best…). Ben benieuwd wie er met de winst vandoor gaat.

Ik voel me nog hetzelfde als gisteren maar besef heus wel dat ik ruimschoots over de helft ben. Zie het verval intreden, heb ogen die soms weigeren, een grijze haar die echt niet meer verdwijnt, borsten die niet meer beha-loos kunnen en de overgang klopt aan de deur. Dat die gebarricadeerd is, begrijp je vast.

Vrijdag geen feest-met-band in ons achterhuis. Dat moet noodgedwongen wachten. Wel schuiven mijn ouders aan. Waardevol want het afgelopen jaar is er in onze kring veel afscheid genomen van een ouder maar ook van vrienden. Koester wat je hebt!

Vanaf vandaag ga ik écht proberen mijn lichamelijke ongemakken te accepteren | probeer ik niet meer het maximale uit de dag te halen | pak ik op tijd mijn rust | zeg ik wat vaker ‘nee’ en weet ik dat het misschien gaat lukken … soms.

En ja, wijsheid komt met de jaren net zoals levenservaring. De levensverhalen van cliënten dragen hieraan bij. Jullie open- en eerlijkheid zijn voor mij van onschatbare waarde. Het vertrouwen … dankjewel!

Altijd geef ik aan dat je jezelf niet hoeft te veranderen, een beetje bijsturen is in de meeste gevallen voldoende. Het wordt weer eens tijd dat ook tegen mezelf te zeggen.

Laat me zijn, wie ik ben. Me verliezen in het moment | blij zijn als een kind | af en toe huppelen van geluk | verdriet beleven op mijn manier.

Ik ben en word nooit gelijkmatig, ook al zou dat zo goed zijn voor mijn haperende schildklier. Mijn positiviteit, enthousiasme, tomeloze energie (met dank aan
schildkliermedicatie), wilskracht, doorzettingsvermogen, creativiteit brengen veel.

En duaal als ik ben, is er behoefte aan stilte, rust en alleen-zijn. Extravert en introvert. Snel en langzaam. Zwart en wit. Los van alles, altijd zin in de dag en bang niet genoeg tijd te hebben voor alle leuke dingen, die er nog te doen zijn. Levenslust.

Wellicht accepteren jullie dit al lang van mij … maar doe ik er zelf een beetje langer over maar hé ik ben al 50 dus eens moet het lukken.

Liefs,
Esther

Welkom!

Binnen alle beperkingen kijken we naar de mogelijkheden. 

Op zaterdag 27 november 2021 ben je van harte welkom op onze litte cozy winterfair in Gellicum. De deuren zijn geopend van 12 - 18 uur.

Enthousiaste zelfstandigen met een creatieve passie ontvangen je graag in ons achterhuis met leuks & lekkers. De ruimte is gevuld met cadeautjes die je nergens in de winkel vindt.

Een greep uit het aanbod: decoraties voor in huis, zelfgeregen sieraden voor jong en oud, kussens, gehaakte manden & hangers, zelfgemaakte honing en bonbons, heerlijke winterse soep, (kerst)kransen & toeven voor aan de deur en trendy gebreide wollen mutsen.

Koffie, thee en warme chocomelk en lekkers staan klaar. Helaas is het vanwege de huidige maatregelen niet mogelijk om gezellig samen aan tafels te zitten. Maar staande en met respect voor afstand kan er best nog wel wat. 

Neem je mondkapje mee, houd afstand en blijf bij klachten thuis. Kom je liever op een ander moment? Ook dat kan! Bel, mail of app 06 13 99 83 67 (Esther). We zien je graag. 

Gratis toegankelijk. Parkeren op de groenstrook tegenover het huis. Betalen graag contant of met een tikkie QR-code. 

Groet,
Merja, Marja, Sietla, Arno, Gabriëlle, Astrid, Sophie, Betty, Hanneke, Madelon, Marjan, Lieke, Jent en Esther

'Ik vind er niks meer aan'. 'Elke dag lijkt op de volgende en de vorige' en 'het weekend is ook hetzelfde'. Het is februari 2021 en voor het eerst sinds Corona deel uitmaakt van ieders leven, balen mijn kids en doet gelatenheid haar intrede.
Als moeder van dit viertal vind ik dat we niet mogen klagen. We zijn gezond. Hebben voldoende ruimte binnen, kunnen naar buiten met én zonder hond. Gewoon.

Eentje mag vanwege haar examenjaar 'gewoon' naar school. Gewoon is niet gewoon. Alle ramen en deuren staan open. Het is kil, koud en afstandelijk in de tot lokaal omgetoverde gymzaal.
Docenten zijn er wel en soms ook niet. Zijn ze er niet dan wordt de les vanuit huis gegeven. Van de eindexamenkandidaten wordt wel verwacht dat ze op school zijn. In de kou starend naar een scherm. Ongewoon. 
In de pauze niet samen aan tafel. Dat is te dichtbij. De getroffen maatregelen zijn begrijpelijk. En ja, we doen allemaal ons best. Maar in zo'n eindexamenjaar hoor je te knallen, te lachen, te delen en te genieten van en met elkaar. Samen. Dichtbij. Gewoon.

De oudste volgt een internationale studie maar hij heeft zelfs de universiteit en zijn studentenstad nog niet van dichtbij gezien. En dat is 'gewoon' Rotterdam. Kennismaken met zijn (internationale) studiegenoten zit er -behalve via beeldschermen- niet in. Het samenwerken, verloopt via dezelfde schermen. Het nieuwe gewoon?

Goede momenten zijn er zeker. Lekker samen lunchen. Geen stress tijdens het avondeten omdat er altijd iemand moet sporten. We hebben mooie gesprekken, discussies en af-en-toe ontploft een bommetje. Bijzonder zijn de wandelaars en fietsers die we vroeger alleen tijdens de bloesemtocht maar nu dagelijks tegenkomen. Iedereen lijkt de klompenpaden te ontdekken en te genieten van modderweggetjes, paadjes en weilanden. De levendigheid op het platteland is toegenomen en vormt een contrast met de stilte in de stad.

Voor ons gezin draait het leven in aangepaste vorm door. Voor veel anderen is dit niet het geval. Wat als je werk en daarmee je inkomen wegvalt? Je werk, mantelzorg en thuisonderwijs moet combineren? Je alleen woont, thuiswerkt en daardoor nog meer alleen bent? Het gebrek aan sociale contacten je opbreekt? Wat als je nóg langer moet wachten op een operatie? Als je niet naar buiten kunt omdat het niet veilig is? Of omdat de ruimte ontbreekt. Talloze schrijnende situaties aan de orde van de dag.

Loop er niet te lang mee rond. Als coach kan ik je verder helpen. Uit de knoop tijdens een wandeling of in mijn gastvrije ruimte. Ik zie je graag. Gewoon omdat het kan en soms zo nodig is. Niet aarzelen. Bellen of appen. Dat kan nog steeds gewoon. Net als vroeger.

Liefs,
Esther

2020 - een bijzonder jaar voor iedereen. Een jaar om te onthouden én snel te vergeten. Te koesteren en te verwerken. Komende dagen zijn anders. Binnen alle beperkingen ga ik voor fijne dagen-in-afgeslankte-vorm. Op het eten na ..).  

Het afgelopen jaar heb ik geprobeerd de mogelijkheden binnen het onmogelijke te zien. En wat is het dan fijn als (kleine) groepen de weg naar @nine room for coaching weten te vinden. Coachees zich melden.                                                    Jullie hebben mij het vertrouwen gegeven in de toekomst. Dankjewel! En wat zou het fijn zijn als de corona eindstreep in zicht komt. Zover is het nog niet en dus roeien we met de riemen die we hebben. Zorgen we goed voor onszelf en elkaar.

Ik wens je -net als in het bericht hieronder- veel grage dagen. Wees lief voor jezelf en de ander. En zie je iemand worstelen met deze dagen? Luister. Oordeel niet. Spaar je knuffels op en deel ze op een later moment. Dat komt .... echt.

Liefs, Esther

Vanochtend buiten zag ik mensen wandelen | hardlopen | samen | alleen | met of zonder hond | naar de kerk | revalideren | onderweg. Prakkiseren | Genieten.

Ik wens je fijne dagen. Wees lief. Voor jezelf en de ander. En zie je iemand worstelen met deze dagen? Luister | geef een knuffel en oordeel niet.                                                                                                                                     
@nine room for coaching wenst je voor 2020 veel 'grage' dagen en wat dat zijn mag je zelf bepalen. Grage dagen zijn simpelweg dagen, die je het liefste hebt.       

Iedereen die het afgelopen jaar voor 'mijn grage dagen' heeft gezorgd: dankjewel!

Liefs, Esther

Ben jij die zelfstandig ondernemer zonder personeel | (bijna) starter | twijfelaar én vind je het leuk samen vanuit een unieke locatie te werken?

Meld je dan aan voor de inspiratiesessie op locatie op donderdag 27 juni 2019. Tussen 9 uur en half 1 kun je bij @nine room je laptop openklappen en aan de slag. Samen drinken we koffie, thee met wat lekkers. Natuurlijk kun je netwerken. Ook voor vragen, opmerkingen, tips en ideëen ben je van harte welkom. Deelname is gratis. Delen ook. Net als parkeren. Als jij je aanmeldt per mail ontvang je van mij een bevestiging. Wacht niet te lang want vol = vol.

Ik kijk uit naar je komst!  

Groet, Esther