
Eenzaamheid - het bankje van toen
7 november 2022
Als tiener had ik een bijbaantje in de slagerij van een dorpje. Midden in de winkel stond een bankje, waarop klanten konden zitten. Wachtend op hun beurt. Vaak bleven ze zitten om een praatje te maken met de slager of de volgende klant(en). Over het weer, gebeurtenissen in het dorp en zieke of overleden dorpsgenoten. Eenmaal op straat gingen de gesprekken verder en moesten de boodschappen en het hondje-aan-de-lijn maar even wachten. Ik vond het een raar tafereel ...
De bankjes moesten eruit want elke m2 werd en wordt maximaal benut. Logische looproutes voor een optimale en snelle verkoop. Klanten met haast. Kassa's en weegschalen smolten samen. Contant geld verdween en daarmee ook de (hoofd)rekenkwaliteit van de medewerkers. Het beetje aandacht vloog de winkel uit. In een enkele winkel tref je een bankje of tafel. Hoe vaak zie jij daar mensen zitten? Mensen die even hun aandacht, tijd en verhaal kunnen delen? Soms zie ik ze zitten, meestal alleen ... en eerlijk is eerlijk, ook ik maak geen praatje. Het liefst ga ik snel en anoniem op pad. Bestel online of gebruik de handscanner en met mij velen ...
Ook dit jaar begeleid ik cliënten (coachees) en telkens raakt me de eenzaamheid die ze treft. En die eenzaamheid nestelt zich bij velen. Jongeren, jongvolwassenen, volwassenen en ouderen. Niemand blijft buiten schot. Ongeschoold, laag- en hoogopgeleid | werkend, werkzoekend, studerend, ziek of thuiszittend | alleenstaand, samenwonend en gescheiden. Eenzaamheid wurmt zich door alle lagen van de samenleving.
Afgelopen zomer was ik met mijn vader na de slechtste-nieuws-boodschap uit het ziekenhuis, onderweg naar huis. Verdriet vulde de auto maar zijn woorden 'de zon schijnt elke dag voor iedereen' met de toevoeging dat je soms ontzettend hard je best moet doen, blijven hangen. Die dag zeker.
En nu, vier maanden na zijn overlijden zie ik de zon en voel ik dwars door de kou de warmte. Hoewel er nieuwe zorgen zijn, verdwijnen ze even naar de ochtergrond en besef ik dat het tijd wordt om uit 'mijn holletje in de grond' te kruipen. In beweging te komen met de liefsten om me heen.
Eenzaamheid is mij vreemd maar ik besef heel goed dat er zoveel mensen zijn, die hun stinkende best doen uit het eenzame en diepe dal te komen. Zo nam een cliënt (coachee) vogeltjes in huis; plaatste een ander een bankje in de voortuin, sloot iemand een lidmaatschap bij de sportschool; wordt wonen in een woonvorm overwogen en wil een cliënt zijn woning met anderen delen. Ook wordt een poging gedaan oude contacten nieuw leven in te blazen. Allemaal treden ze uit hun comfort zone omdat ze niet anders kunnen. Ik begeleid ze hierbij zo goed als mogelijk.
De week van de eenzaamheid (28 september - 4 oktober 2023) duurt nog lang, net zoals deze winterse dagen ook. Stilzitten en afwachten, brengt niemand verder. Stap uit je comfort zone en kijk een voorbijganger aan. Zeg eens vriendelijk gedag. Maak een praatje op straat of in de rij bij de supermarkt. Deel een overgebleven maaltijd uit. Doe een kaartje in de bus. Lach terug naar die wildvreemde. Geef een beetje tijd en aandacht. Je hebt niets te verliezen maar kunt de zon bij de ander laten schijnen. En als het nodig is, ik ben Esther en begeleid je graag!
liefs, Esther (06 139 983 67)