nieuwsoverzicht

'Jij bent niet zo goed met de herfst en de winter', hoorde ik een jaar of tien geleden. Het duurde nog een aantal jaren voordat ik dit durfde te bevestigen. Hardop zeggen, was de volgende stap. 

Het klopt dat ik niet zo goed ben met die seizoenen. Alhoewel. Ik houd van sneeuw, skiën, schaatsen, wandelen in de kou of fietsen door bergen met ritselend blad. Ik vind de kleuren mooi en lelijk tegelijk. Kaarsjes branden volop. En toch ...

Onlangs mocht ik bij een sessie zijn en daar kwam deze zin meerdere keren terug: 'Accepteer het gevoel dat er toch al is'.

Ik doe mijn best. Dat lukt meestal. Een druk gezin, sociale contacten, werk en voldoende hobby's zorgen ervoor dat ik me vrijwel nooit verveel of alleen voel. En inmiddels weet mijn omgeving dat ik me verstop in deze periode. Ze laten me even en zoeken me vervolgens op of trekken me uit mijn schuilplaats. Dat is fijn. Als je deelt en vertrouwen geeft, ontstaat begrip.

Ik maak me zorgen. Niet over mezelf maar wel over zoveel anderen. De start van de herfst en de verscherpte corona maatregelen vallen samen. Het is duidelijk dat er iets moet gebeuren om de verdere opmars van corona te stoppen. Rationeel begrijp ik dit volkomen. Het gevoelsmens in mij protesteert.

Als je last hebt van een herfstdip en ondertussen de deur niet meer uitkomt vanwege het verplichte thuiswerken, worden de dagen lang en eenzaam. Donker en kil. Kun jij je ertoe zetten elke dag naar buiten te gaan? Buitenlucht opsnuiven en genieten van de je omgeving? Een maaltijd te koken? Goed voor jezelf te zorgen? Contact te hebben met familie, vrienden of bekenden? Je dagritme aan te houden? Of is dit een uitdaging?

Vind je het lastig je gevoel te delen? Negeer je je gevoel? Het accepteren ervan is niet eenvoudig. Maar helpt je wel de volgende stap te zetten. Dat hoef je niet alleen.

Coaching kan voor jou dé manier zijn ermee om te leren gaan. Maak je herfstdip bespreekbaar. Door te delen, je vertrouwen te geven en ermee aan de slag te gaan, leer je het gevoel te accepteren dat er toch wel is. Natuurlijk in een veilige omgeving.

Liefs, Esther

Vorige week stond de diploma uitreiking van de oudste op het programma. Zes jaar middelbare school voorbij gevlogen. De uitreiking is een mooie, lange zit met tijd herinneringen op te halen. Luisteren naar korte toespraken van docenten, die gewend zijn hun leerlingen ‘los te laten’. Hun bijdrage aan de ontwikkeling zit erop. Als trotse moeder geniet ik met gemengde gevoelens van deze avond. En net als zoveel anderen heb ik moeite met verandering die hoort bij deze afsluiting.

De avond is voor hem een afsluiting van een mooie periode én een begin van een nieuwe. Hij heeft er zin in.  Logisch.En ik? Ik gun hem alles. Elke stap, elke ontwikkeling, elk feestje maar ook de misstappen die erbij horen. Alles.

Tegelijk is het verrekte moeilijk want als ik mijn ogen sluit, ruiken zijn blonde haartjes naar Zwitsal; eet hij zes boterhammen bij zijn eerste schoolontbijt; fietst hij met drie jaar dijk-op-en-af; leert hij skiën, snowboarden en fietst hij voor het eerst met zijn bijna-grote-mensenfiets naar de middelbare. Hij kiest zijn eigen vakkenpakket, zoekt een studie. Niet nu maar volgend jaar. Eerst op ontdekking. Hij zit langer aan tafel; discussieert mee en als we elkaar aankijken, zitten zijn ogen inmiddels hoger dan die van mij …).

Ik hoef mijn ogen niet dicht te doen om me mateloos te irriteren aan die altijd lege snoeppot en verpakkingen in de kast. De eeuwige spelletjes op zijn telefoon en het feit dat hij me nooit belt of appt als hij op reis is. Hij die standaard mijn verjaardag vergeet en een eeuwige relatie met zijn koptelefoon (op) onderhoudt. En dan laat ik de met drank-overgoten-feestjes en vakanties achterwege.  

En toch wegen de irritaties niet op tegen het gevoel dat zich in mij heeft genesteld. Hij neemt afscheid van het oude vertrouwde en vertrekt naar het buitenland. Sterk genoeg om die veranderingen aan te gaan. Zich te ontwikkelen als mens en de wereld te ontdekken. Te genieten. Te werken. Te flierefluiten. ‘Reis ver, drink wijn, denk na – lach hard, duik diep – Kom terug’ (Spinvis) ….

Verandering en loslaten horen vaak bij elkaar. Het loslaten van een relatie – kind – vriendschap – baan – leefpatroon. Het oude & vertrouwde vervangen, kan lastig zijn. Zelfs als het bestaande niet goed (meer) is. Achteraf blijkt vaak dat je te lang vasthoudt aan het ‘oude vertrouwde’. Uit angst voor het nieuwe. Je weet immers wat je achterlaat maar niet wat je ervoor terugkrijgt.

Sinds ik ‘veranderen’ heb vervangen door ‘ontwikkelen’, klinkt het positiever. Ontwikkelen kun je immers op allerlei manieren. Er zijn trouwens genoeg mensen die veranderingen als vanzelfsprekend accepteren en erin meegaan zonder zich te laten leiden door angst of gebrek aan (zelf)vertrouwen. Het verleden vasthouden als een mooie herinnering.

Houd jij graag vast aan het oude maar wil je je ook ontwikkelen? Een andere baan? Omscholen? Een opleiding volgen? Stoppen met werken of relatie? Je leefpatroon aanpakken? Leren los te laten? En lukt dit niet? Dan kan coaching je nét dat stapje in de goede richting geven.  

En ik? Als mens en coach doe ik continu mijn best de balans te behouden. Want loslaten van het oude, vertrouwde valt niet altijd mee. Zeker niet als het een dierbare betreft.

De eerste spannende momenten van de start van @nine room for coaching zitten erop. Althans dat zou je denken. Niets is minder waar. 

Het is één spannend traject. En daarbij geldt: spannend = vooral leuk. En leerzaam. En soms ook eng. Zoals het delen van dit verhaal. Niets doen, is geen optie ... ook al voelt dit als springen van een veel te hoge duikplank. "Ogen en neus dichtknijpen en ... gaan" ... 

Mijn idee leidde tot een plan. Vanuit mijn hoofd op papier. Het moment waarop ik mijn plan hardop vertelde en presenteerde, was spannend maar nuttig. Ik kreeg tips, goed bedoelde adviezen, wijze raad en stof tot nadenken. Alsof ik nog niet genoeg had nagedacht ...).

Mijn plan, niet in beton gegoten, is ondertussen diverse keren aangepast en wordt steeds bijgeschaafd. @nine room for coaching ging van tekentafel naar realiteit. 

De afgelopen maanden stonden in het teken van klussen: timmeren, voegen, stuken, schuren, schilderen en schoonmaken. Het ruim 200 jaar oude achterhuis is zoveel mogelijk hetzelfde gebleven maar aangepast aan de wensen en eisen van deze tijd. Respect voor het oude, gecombineerd met het nieuwe.

Na het klussen, kon ik aan de slag met kleuren en stylen. Hobby nummer 1. Doel daarbij is het neerzetten van een fijne, laagdrempelige en gastvrije ruimte. Een plek waar je welkom bent en je veilig voelt. Jong, oud en alles daartussen. Individuen en groepen. 

Ook in de inrichting tref je een combinatie van oud en nieuw. Wat was het fijn op zoek te gaan naar leuke nieuwe én oude spullen.

Ondertussen zijn de deuren open. Ik heb twee informele openingsavonden georganiseerd en dat was een feest. Al mijn enthousiasme, energie, creativiteit en zorgzaamheid kon ik inzetten. Wat was het leuk de gasten te zien genieten en de ruimte te ervaren. Jong en oud door en met elkaar.

Lieve complimenten na afloop zorgen ervoor dat ik nu de volgende stappen durf te zetten. En verschillende ontvangen tips zijn ondertussen in de praktijk uitgevoerd. 

De eerste trainingsdagen vanuit @nine room zijn gedraaid. Fijn het vertrouwen te krijgen. Fijn de gasten te zien genieten. Fijn te horen dat zij ervaren, wat ik voor ogen heb. 

Hierboven schrijf ik dat mijn plan niet in beton gegoten is en ik onderweg de nodige aanpassingen heb gedaan. Daarbij trouw blijf aan mezelf en hetgeen ik wil neerzetten. Een plan moet bij me passen. Vaak zijn de aanpassingen klein en overzichtelijk; soms wat groter en dan moet ik ermee leren omgaan.
Dit geldt trouwens niet alleen zakelijk maar ook privé. En dat aanpassen, is best lastig. Zeker als het tegenzit. Liefst keer je dan terug naar het oude en vertrouwde.  

Zo is het ook met coaching. Ben jij die persoon, die al geruime tijd uit balans is om welke reden dan ook - zakelijk of privé, wetend dat iets moet veranderen. Niet wetend hoe? Weet dan dat er vaak maar een kleine aanpassing nodig is, die bijdraagt aan jouw ontwikkeling. En zorgt voor die balans. Dat lukt alleen als je zelf wilt | er open voor staat | en ermee aan de slag gaa, want ook jij ... bent niet in beton gegoten. Welkom bij @nine coaching. 

De eerste stappen heb ik gezet. Jij kunt hetzelfde doen!  

Succes,
Esther